"Kafka: w stronę teatru mniejszego" – wykład Philippa Schultego

Kafka nie poniósł porażki w teatrze; po prostu nie był w stanie dostosować się do warunków, którym teatr jego czasów i dziś nadal podlega. W samym środku historycznych wstrząsów lat 10. i 20. XX wieku pisarstwo Kafki poszukuje sceny, na której „czysto intensywne użycie języka [można przeciwstawić] wszystkim symbolicznym, a nawet znaczącym lub po prostu znaczącym jego użyciom” [Deleuze/Guattari, Kafka, 1976]. Poważne traktowanie Kafki jako dramaturga nie oznacza szukania udramatyzowanych adaptacji jego opowiadań, powieści i fragmentów. Oznacza to pytanie, gdzie współcześni artyści i teatry otwierają się na inne języki, inne sposoby prezentacji, inne sposoby mówienia i inne dramaturgie. Oznacza to szukanie teatru właśnie tam, gdzie jest on współczesny - tam, gdzie kwestionuje teraźniejszość w poszukiwaniu tego, co (jeszcze) mało znaczące, (jeszcze) nie ma w niej miejsca. Oznacza to poszukiwanie teatru, w którym eksperymentuje się z tym, co nieoczekiwane, w którym formułuje się to, co jeszcze nie przemyślane, w którym pozwala się doświadczyć temu, co jeszcze niewyobrażalne. Teatru, w którym „język nie jest przede wszystkim organem znaczenia” [Deleuze/Guattari, tamże]. Philipp Schulte, profesor scenografii i teorii performansu w Norweskiej Akademii Teatralnej i dyrektor zarządzający Heskiej Akademii Teatralnej, studiował teatrologię stosowaną w Giessen i Bergen. W 2011 roku obronił doktorat na temat „Tożsamość jako eksperyment. Ja-performans na współczesnej scenie”. Po ukończeniu doktoratu przez osiem lat pracował jako asystent naukowy w Giessen. W latach 2012-2014 i ponownie od 2018 r. reżyserował i współreżyserował międzynarodowe projekty festiwalowe (Ruhrtriennale, KunstFestSpiele Herrenhausen, Theaterformen Hannover), a od 2019 r. „Academy for Contemporary Theatre Journalism”, program szkoleniowy dla dziennikarzy w niepełnym wymiarze godzin. Jako niezależny dramaturg i autor pracuje przy różnych projektach teatralnych i performatywnych, koncentrując się na utworach solowych, zbiorowych i chóralnych. Opublikował liczne eseje i książki. Schulte wykładał teorię teatru na różnych uniwersytetach i uczelniach artystycznych w Niemczech i Norwegii.