Spojrzenia. 01 O zanikaniu pamięci.
5 września 2015 - 27 września 2015 18:00 Weißenohe, Klosterstaße 20, 91367
Sztuka zapominania jest niezależna od wieku czy inteligencji. Ludzie przyjmują w każdej sekundzie olbrzymi potok bodźców (falę podniet) i zatrzymują z tego w pamięci bardzo małą część i tylko na krótki czas.
Zdolność do udzielania informacji o pewnych wydarzeniach i to, że jesteśmy w stanie ciągle wywołać z naszej pamięci fakty i zjawiska jest złudzeniem. Inaczej mówiąc, my zgodnie z prawem natury nie jesteśmy zdolni wszystko to co przeżyliśmy w każdej chwili przywołać. (wyszukać w pamięci) W rozmowach o aktualnych wydarzeniach na temat polityki czy kultury nagle nie przy-chodzą nam do głowy nazwiska dyktatorów czy gwiazd filmowych, bliska przyjaciółka szkolna jest zredukowana do powierzchowności, twarze naszych rodziców czy dziadków znanych nam z dzieciństwa rozpoznajemy wprawdzie na fotografii, ale w pamięci największa ich część jest zagubiona. W rzeczywistości nasze życie polega na tym, że nasza egzystencja i tożsamość jest niczym innym niż żywotność naszych wspomnień, a te są jednym wielkim morzem we mgle, z którego porównując do ilości zdobytych wszystkich informacji, rozpoznawalna jest tylko jedna malutka wystająca z wody wysepka, ciało niebieskie w osobistym uniwersum. To służy jako podpora do planowania życia, jako filar poznania, czy też ponownego rozpoznania i także do identyfikacji rzeczy, osób i wydarzeń. Osobliwe jest przede wszystkim to, że my się nie lękamy rozdźwiękiem pomiędzy wiedzą a wspomnieniem. Właściwie to wiemy bardzo dużo, ale mamy do tej wiedzy bardzo mały dostęp i większa część przez nas nagromadzonych informacji pozostaje dla nas na zawsze ukryta.
Zdolność do udzielania informacji o pewnych wydarzeniach i to, że jesteśmy w stanie ciągle wywołać z naszej pamięci fakty i zjawiska jest złudzeniem. Inaczej mówiąc, my zgodnie z prawem natury nie jesteśmy zdolni wszystko to co przeżyliśmy w każdej chwili przywołać. (wyszukać w pamięci) W rozmowach o aktualnych wydarzeniach na temat polityki czy kultury nagle nie przy-chodzą nam do głowy nazwiska dyktatorów czy gwiazd filmowych, bliska przyjaciółka szkolna jest zredukowana do powierzchowności, twarze naszych rodziców czy dziadków znanych nam z dzieciństwa rozpoznajemy wprawdzie na fotografii, ale w pamięci największa ich część jest zagubiona. W rzeczywistości nasze życie polega na tym, że nasza egzystencja i tożsamość jest niczym innym niż żywotność naszych wspomnień, a te są jednym wielkim morzem we mgle, z którego porównując do ilości zdobytych wszystkich informacji, rozpoznawalna jest tylko jedna malutka wystająca z wody wysepka, ciało niebieskie w osobistym uniwersum. To służy jako podpora do planowania życia, jako filar poznania, czy też ponownego rozpoznania i także do identyfikacji rzeczy, osób i wydarzeń. Osobliwe jest przede wszystkim to, że my się nie lękamy rozdźwiękiem pomiędzy wiedzą a wspomnieniem. Właściwie to wiemy bardzo dużo, ale mamy do tej wiedzy bardzo mały dostęp i większa część przez nas nagromadzonych informacji pozostaje dla nas na zawsze ukryta.