Obraz osobistych dramatów Niemców i Polaków w reportażach i fotoreportażach z lat 1945–2015 w kontekście przesiedleń. Od nienawiści do pojednania

Celem konferencji jest wyeksponowanie osobistych dramatów przesiedleńców – Niemców i Polaków – w kontekście wydarzeń wywołanych II wojną światową, odnalezienie ich uniwersalnego charakteru oraz konsekwencji psychologicznych: - cierpień fizycznych i psychicznych Niemców i Polaków, które – mimo wszystko – nie oddalały, ale zbliżały ludzi do siebie; - utrata mienia (wypędzeni Niemcy, wspomnienia utraconych stron ojczystych, zadomowienie się Polaków w poniemieckich majątkach); - tułaczka Niemców, która wywołała ponowną alienację; psychiczny ból związany z dyskryminacją („kalte Heimat”); - dylematy moralne Niemców i Polaków (pomagać czy nie pomagać, związki małżeńskie, wychowanie dzieci w duchu prawdy czy ukrywania przeszłości? - jak zostało pokazane i udokumentowane w reportażach pisanych i fotoreportażach – z punku widzenia Niemców i Polaków – cierpienie zwykłych, niewinnych ludzi? Reportaż jest gatunkiem, który opiera się na rzeczywistych wydarzeniach, przeżyciach i dokumentach, dlatego naczelnym zadaniem będzie dotarcie do takich tekstów reportażowych, które pozwolą znaleźć odpowiedź na pytanie, co sprawiło, że po latach nienawiści i wzajemnych animozji doszło do pojednania między sąsiadami.

Organizatorzy konferencji stawiają sobie za cel opracowanie tematyki, na którą do tej pory nie zwracano uwagi (osobiste dramaty jednostek), koncentrując się na wydarzeniach historycznych i politycznych. Organizatorom zależy na zbadaniu i przeanalizowaniu reportaży pisanych, radiowych, telewizyjnych, fotoreportaży i filmów dokumentalnych twórców polskich i niemieckich, którzy wskazywali na: - tragiczne losy niewinnych ludzi, ich dramat u schyłku II wojny światowej, po jej zakończeniu (przesiedlenia); - szybką odbudowę zniszczonych Niemiec po II wojnie światowej (szok cywilizacyjny; plan Marshalla); - przemiany w sposobie myślenia Polaków i Niemców w latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych XX wieku (zimna wojna, apel biskupów polskich do biskupów niemieckich), siedemdziesiątych (Willy Brandt) i osiemdziesiątych (okres łagodzenia napięć), wreszcie czasu transformacji ustrojowej w Polsce lat dziewięćdziesiątych XX wieku i zbliżenia Polaków i Niemców (Tadeusz Mazowiecki i Helmut Kohl) do siebie do tego stopnia, że bez żadnych urazów, po przyjęciu Polski do NATO (1999) żołnierze niemieccy i polscy stanęli w jednym szeregu, a nie po przeciwnych stronach.

http://www.konferencjemedioznawcze.pl/obraz-osobistych-dramatow-niemcow-i-polakow