drukuj
Kalendarium

Anna Konik "Ziarno piasku w źrenicy oka. Wideoinstalacje 2000 – 2015"

4 grudnia 2015 - 14 lutego 2016 19:00 Warszawa, Jazdów 2

Wystawa Anny Konik w CSW Zamku Ujazdowskim to pierwsza w Polsce tak duża prezentacja dorobku artystki. Stanowi podsumowanie ważnego etapu jej twórczych praktyki wideo, a także doświadczeń pedagogicznych i naukowych zdobytych podczas zajęć mistrzowskich i pracy ze studentami w Niemczech.

Anna Konik tworzy wideoinstalacje, obiekty, uprawia wideo, fotografię, rysunek. Mieszka i pracuje w Berlinie, Warszawie oraz Dobrodzieniu. Studiowała na Wydziale Rzeźby w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie w pracowniach Krzysztofa M. Bednarskiego i prof. Grzegorza Kowalskiego i tam w 2000 roku obroniła pracę dyplomową. W 2012 uzyskała tytuł doktora sztuk pięknych na Wydziale Sztuki Mediów i Scenografii warszawskiej ASP. W roku 2009 była nominowana do nagrody Deutsche Banku „Spojrzenia 2009” oraz do Paszportu Polityki. W tym samym roku została zaproszona przez prof. Horsta Bredekampa, jako pierwsza wizualna artystka, do prowadzenia zajęć w ramach profesury gościnnej im. Rudolfa Arnheima w Instytucie Sztuki i Historii Obrazu (Institut für Kunst- und Bildgeschichte) na Uniwersytecie Humboldta w Berlinie.
 
Artystka łączy w swoich pracach estetykę nowych technologii audio-wideo z przestrzenną formą instalacji, w której dynamiczna obecność widza nadaje dziełom wymiar transformacyjny i personalizuje odbiór. Na wystawie zostaną pokazane trzy wideoinstalacje Anny Konik: "W tym samym mieście pod tym samym niebem...", "Willa Zauroczonych" oraz "Play back (of Irenè)". Pozostałe prace, "Toys", "Transparency", "In the middle of the way", "Our lady’s Forever" znajdą swoją reprezentację w formie modeli przestrzennych, rzeźbiarskich rekwizytów i dokumentacji.

W samym centrum zainteresowań Anny Konik znajduje się człowiek – niemal wszystkie jej prace są „dochodzeniem” do Innego, powstają w konsekwencji spotkania z ludźmi. Przyjmując perspektywę subiektywnych doświadczeń artystka przenosi je w wymiar społeczny, a odbiorca konfrontuje się już nie tylko z indywidualną historią, ale z realnymi problemami współczesnego świata, które uwierają jak ziarno piasku w źrenicy oka.
Sztuka jest dla Anny Konik wrażliwym instrumentem poznawczym, za pomocą którego przekazuje odbiorcom to, co dla niej samej było najważniejsze w pracy nad kolejnymi realizacjami. Artystkę Annę Konik interesują przede wszystkim peryferyjne obszary społecznej przestrzeni. Najczęściej są to peryferia wyobcowania, wykluczenia, osamotnienia. Konik porusza się po nich z empatią uważnego obserwatora. Tworzywo jej prac gromadzi się podczas spotkań z poznawanymi tam ludźmi, kiedy rozpoczyna się proces komunikacji i kiedy nawiązują się relacje oparte na wzajemnym zaufaniu. Konik dokumentuje te spotkania za pomocą wideo, zapisuje indywidualne historie ludzi, czasami niezwykle traumatyczne, czasami rozgrywające się w poetyckiej wyobraźni napotkanego rozmówcy. Z tej autentycznej materii Konik konstruuje swoje prace, dla każdej precyzyjnie szukając odpowiedniej formy artystycznej.

Twórczość Anny Konik nie daje się jednak zbyt łatwo wpisać w nurt sztuki krytycznej. Jest dużo bogatsza niż krytyczny opis rzeczywistości, czy tworzenie komentarzy na temat współczesności. Artystka skupia się na przedstawianiu stanów psychicznych bohaterów swoich prac, którymi są osoby chore psychicznie, straumatyzowane, bezdomne, niewpasowane w normy Systemu, osamotnione w kokonie starości czy też nieakceptowane z uwagi na pochodzenie, wyznanie lub odmienność kulturową. Konik poszukuje dla swoich prac takich rozwiązań formalnych, aby skomplikowane mechanizmy pracy pamięci, retrospekcji, ujawniane emocje, trudne do uchwycenia intuicje czy wrażenia przełożyć na składnię instalacji wideo i strukturę przestrzeni wystawowej. W jej realizacjach treść i forma zawsze są swoim dopełnieniem i zajmują równorzędne miejsca.

Rola i znaczenie przestrzeni, w której ma miejsce projekcja wideo to kluczowe zagadnienie w formalnych poszukiwaniach Anny Konik. Wideo jest podstawowym medium artystycznych wypowiedzi tej artystki, przede wszystkim zaś przestrzenno-czasowa struktura wideoinstalacji. Chociaż tajniki sztuki wideo Konik poznała podczas pobytu w Berlinie, już po ukończeniu akademickiego kursu edukacji artystycznej, to znaczący wpływ na jej sposób pracy z kamerą i na prezentację dzieł w przestrzeni wystawowej mają doświadczenia zdobyte w trakcie studiów na Wydziale Rzeźby warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych oraz podczas współpracy w tym czasie z offowymi, innowacyjnymi teatrami: Teatrem Academia Romana Woźniaka i Opera Buffa Katarzyny Wińskiej, która od 1998 roku zaprasza do udziału w spektaklach osoby chore na schizofrenię. Udział Anny Konik w spektaklach teatru Academia uwrażliwił ją na potencjał performatywnych środków wypowiedzi, na znaczenie przestrzeni scenicznej i poruszającego się w niej ciała. Te doświadczenia artystka wykorzystała przy realizacji swoich późniejszych prac. Kluczową rolę odgrywa w nich „montaż przestrzenny”, dokonywany podczas ruchu widza w przestrzeni instalacji wideo – to wówczas w jego percepcji zachodzi indywidualny proces łączenia struktur wizualnych, rytmu, dźwięku, tekstu.

Anna Konik studiowała w słynnej Kowalni, pracowni rzeźby prowadzonej przez profesora Grzegorza Kowalskiego, którą ukończyła w 2000 roku. Podczas jej toku studiów zajęcia ze studentami prowadził też przez rok Krzysztof M. Bednarski, artystka miała również okazję zapoznać się z oryginalnymi koncepcjami na temat pojmowania rzeźbiarskiego medium, jakim hołdował mistrz jej obydwu nauczycieli, profesor Jerzy Jarnuszkiewicz . To on zwrócił uwagę Anny Konik na wewnętrzny, psychologiczny wymiar w rzeźbie, która nie powinna być redukowana li tylko do samej bryły. Praca z medium wideo dała Annie Konik możliwość znacznie pełniejszego realizowania tematów, które ją interesują jako artystkę, a forma wideoinstalacji pozwala na „rzeźbienie przestrzeni” podczas finalnego aranżowania prac w miejscu ich prezentacji.

W ramach wydarzeń towarzyszących wystawie Anny Konik planujemy warsztaty edukacyjne oraz serię wykładów, do wygłoszenia których zostali zaproszeni m.in. profesorowie Bernhard Waldenfels i Holk Cruse. Tematem wykładów będą wzajemne, twórcze i inspirujące relacje między sztuka a nauką. Transdyscyplinarność, współpraca specjalistów z różnych dziedzin współczesnej kultury to jedno z głównych założeń aktywności prestiżowego Wissenschaftskolleg zu Berlin, który jest partnerem merytorycznym tej wystawy. Wystawie towarzyszą dwie publikacje: polsko-angielski katalog z tekstami Waldemara Baraniewskiego, Holka Cruse’a, Judy Fudge, Marcina Giżyckiego, Patricka Harriesa, Ewy Gorządek, Ryszarda W. Kluszczyńskiego i Bernharda Waldenfelsa oraz anglojęzyczna wersja 35 historii imigrantek i uchodźczyń, opowiedzianych przez bohaterki pracy "W tym samym mieście pod tym samym niebem…", z tekstami Judy Fudge, Susanne Stich i Anny Konik.

Kuratorka: Ewa Gorządek. Koordynacja: Aleksandra Knychalska, Patrycja Rómmel.